7 วัน นานจน 9 ปี…ตามหาพี่ดัดฟัน

  

 

เมื่อไม่นานมานี้เอง พี่ผู้หญิงคนนึงใน msn ของผมเค้าพึ่งแต่งงานไปครับ
เป็นที่น่ายินดีจังเลยนะ ที่ได้เจอคนที่รักจริง แล้วก็ลงเอยกันด้วยการมีครอบครัว

  พี่คนนี้เค้าชื่อ  "ดรีม"  ครับ 

ย้อนไปเมื่อ 9 ปีก่อน ณ เทคโนตีนดอย พ.ศ.2541   

ผมพึ่งเข้าปวช.1 ช่างกลเกษตร สถาบันเทคโนโลยีราชมงคล วิทยาเขตภาคพายัพ
เป็นอะไรที่ตื่นเต้นมาก เพราะในนั้นก็จะมีพวก ปวส. ป.ตรี เต็มเลย
คือเด็ก ปวช. เป็นส่วนน้อย 

จากที่ผมเล่นบาสมาตั้งแต่ ม.ต้น พอมีงานกีฬาภายใน ผมก็สมัครเพื่อเป็นตัวแทนคณะเครื่องกล
วันแรกก็ซ้อมกันในเทคโน แต่   โห๋…คนเป็นหมื่น  (เว่อร์)
รุ่นพี่เลยให้ย้ายไปซ้อมที่สนามใหม่
"วัดอุโมงค์" ชื่อนี้ได้ยินแล้วคงนึกถึง การให้อาหารปลาดุกในวัดแหง๋ๆ 
แต่ผมไปซ้อมบาสครับ  !! 

ก็เป็นสนามบาสที่อยู่หลังมช. เข้าไปลึกเหมือนกันแหละ
ไปซ้อมวันแรกก็เกร็งๆ เพราะมันเป็นนสนามที่มีคนเค้าเล่นอยู่ทุกวันๆ
เราก็แค่ไปขออาศัยเล่นด้วย…

ว๊าววว มีสาวมช.มาเล่นด้วยแหะ

  …พี่คนนี้ทำไมน่ารักจังวะ…   
  ผู้หญิงตัวเล็กๆ ผิวขาว ดัดฟัน ผมสวย แล้วก็ทำเป็นแถบสีๆ ด้วย 
  มวยผมไว้แล้วก็เป็นแฉกๆ ออกมา น่ารักโครต  
  ที่สำคัญ  "ตา"  สวยมากๆ   

เล่นบาสไปมองไป พอเล่นแพ้ก็มายืนข้างสนามดูเค้าเล่นมั่ง
ตามันก็มองหาแต่พี่คนนี้คนเดียว

พอเราได้เล่นทีมอีก  ก็เล่นไปหันไปมองข้างสนาม
เอ…พี่เค้าก็มองเรานี่ (ก็เอ็งถือเลี้ยงบาสอยู่นี่ เค้าก็ต้องมองดิวะ)
ป่าวนะ…ตอนที่ไม่ได้เลี้ยงไม่ได้ถือ เค้าก็มองมา !! 

  ผมมองไป…พี่คนสวยก็มองมา 
  ผมมองไปอีกรอบ…เอ๊ย !! เค้ามองเราอยู่จริงด้วย อิอิ   

ทำไงดีๆๆๆ กินน้ำในกระติก แล้วก็ไปฉี่ กลับมาเล่นต่อ
แอบมองต่อ…
ภาพนึงที่ผมจำได้คือ เค้านั่งกินน้ำแข็งไสกับเพื่อนๆ ที่ข้างสนาม
อืม…เพื่อนพี่ดัดฟันก็น่ารักดีนะ  แต่ไม่ได้ๆๆ ห้ามนอกใจๆ
ชอบพี่ดัดฟันคนเดียว 

อาทิตย์นึงเต็มๆ ที่ "เรา" เป็นอยู่อย่างนี้                                  
มันต้องใช่ความรักแน่ๆ อะไรจะบ้าขนาดนี้ได้
  "รักแรกพบ"  โอ๊ววว ผมเชื่ออย่างนั้น 

จนมาวันสุดท้ายก่อนจะแข่ง  เป็นวันที่พี่ดัดฟันไม่มา
ผมก็เลยกล้าที่จะเข้าไปถามเพื่อนเค้า (แป่ว…กล้าตอนเค้าไม่อยู่) 

  พี่ครับ  พี่คนที่ดัดฟันไม่มาหรอครับ ? (ผมทำเป็นถือลูกบาสเข้าไปด้วย  แสดดดด) 
  ไม่มาค่ะ  พรุ้งนี้เค้ามีสอบ ก็เลยอยู่อ่านหนังสือ 
  เค้าเรียนวิศวะเมเจอร์คอมฯ ปี 3 (พี่คนสวยอีกคนพูดโดยที่ผมไม่ได้ถาม) 

วิศวะ มช. !!  โห๋……….ช่างเป็นอะไรที่ไกลเกินเอื้อมเยี่ยงนี้เมื่อเทียบกับ
เด็ก ปวช. ช่างกลเกษตร !!  (ปี 1 อีกต่างหาก )

"ท้อใจ"  เป็นคำที่อธิบายได้เบ็ดเสร็จ
จะยิ้มก็ยิ้ม  แต่จะเศร้าก็เศร้าได้                                                                  
เพราะว่ามันเป็นไปไม่ได้แน่ๆ (เศร้า…)
และที่สำคัญ

"ผมลืมถามชื่อ"

อ่าวเหี๊ย…

หลังจากนั้นเทคโนก็เริ่มแข่งกีฬาภายใน ผมเลยไม่ได้ไปซ้อมที่นั่นอีกเลย
ในใจผมก็ครุ่นคิดถึงพี่คนสวยอยู่ตลอดเวลา

เพราะเหตุนี้เองผมเลยอยากเข้า มช. กับเค้ามั่ง ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านั้นถูกหลูกฝังไว้ว่าต้อง "3 พระจอมฯ" เท่านั้น
แค่คิดไปคิดมา ถ้าผมจบ ปวช……..พี่คนสวยก็จบ ป.ตรีไปแล้วอะเดะ  อะนะ  ไม่คิดแล้ว มช.

เชื่อมั้ยว่าหลายครั้งที่ผมบ้าขนาดที่ไปนั่งที่สนามบาสนั่นคนเดียวในตอนบ่ายสองกว่าๆ
ผมคิดว่าเผื่อพี่คนนั้นจะคิดถึงผมมั่ง แล้วเค้าอาจจะมานั่งคิดถึงผม ณ เวลาเดียวกันมั่ง
แต่…เห็นแค่เด็กวัดกระโดดน้ำเล่นกัน

หน้า ม. เป็นแหล่งร้านเน็ตยุคแรกของเชียงใหม่เลยก็ว่าได้
สมัยนั้นต้อง Pirch98 ,Sanook ,Mthai แล้วก็ Hunsa
ไปทีก็ยกห้องเลย ร้านนี้ต้องรวยเพราะพวกเด็กกลเกษตรแน่ๆ
ผมเดินไปซื้อขนมข้างๆ ร้านเน็ตตอนบ่ายแก่ๆ มองไปฝั่งตรงข้าม

  เฮ…นั่นพี่คนสวยนี่หว่า 
  อวบขึ้น มัดผม สะพายกระเป๋า Jansport สีเลือดหมู(ตูดยาง) 
  ซื้อน้ำส้มเป็นถุง คนขายกำลังตัดถุงให้ หยิบหลอดแล้วก็เสียบเข้าไป 
  จ่ายเงิน…(เฮ๊ย มัวเคลิ้มได้ไงเค้าจะไปแล้ว) 

ไม่ได้แล้ว วิ่งไปเอามอไซค์มา   ไอ่มิกส์ๆไปส่งกูหน่อย (ลากแขนมาด้วย)  ผมขี่ไอ่มิกส์ซ้อน
มึงลองค้นในกระเป๋ากูนะ แล้วหาสมุดรายงาน มึงเปิดไปหน้าสุดท้าย แล้วดึงออกมาให้กูที (ผมคาดกระเป๋าไว้ด้านหลัง)
นี่มึงจะทำไมเนี่ย  จะไปไหน , ผมเล่าเรื่องคราวๆ ให้มันฟังว่าพี่คนนี้ไง ที่กูบอกว่าแอบชอบ

มันเจอกระดาษแผ่นนั้นที่มีดินสอเขียนแบบเขียนไว้เต็ม A4 แล้ว (มันแอบอ่านด้วย ไอ่สาดด กรูอายนะ)

ผมขี่ตามรถ สขมช. เป็นรถไฟฟ้าที่ใช้รับ-ส่ง นศ.ภายใน มช.
ขี่ไปๆๆๆ  ผมตามไม่ทัน…วกรถกลับไปหาเพื่อนที่ร้านเน็ตเหมือนเดิม
นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเจอพี่ดัดฟันหลังจากที่ไม่ได้ไปที่สนามบาส            

(ก็ทำไมไม่ไปหาที่สนามบาสละวะ ?)
ตอบได้อย่างหน้าด้านไปเลยว่า "ไม่กล้าครับ"
แล้วมันก็ผ่านเรื่องราวมากมาย ได้ปิ๊งพี่สาวอีกคนชื่อพี่รัน ตัวเล็กๆ ขาวๆ โครตคุณหนูเลย

ปวช.2
ผมเป็นตัวตั้งตัวตีในการขายเบียร์ที่คูเมือง ในวันสงกรานต์
รวมตังค์กันคนละ 200 อะ….ได้มาเท่านี้  ก็เอาไปตั้ง ขายไปเล่นน้ำไป สนุกมากๆๆ
เป็นสงกรานต์ที่สนุกที่สุดเลย

ด้วยความหน้าดี (อิอิ เพื่อนมันบอกนะ) มันก็เลยให้ผมถือป้าย 5ป๋อง100 ไปโปรโมทตามรถกระบะต่างๆ
เดินลัดเลาะไปตามรถต่างๆ กลับมาเอาเบียร์ แล้วก็เก็บตังค์
ชูป้ายๆ แล้วก็เห็นรถสปอร์ท Hundai Triboron สีแดงป้ายทะเบียน กทม. คันนึง 
ก็เลยไปโฆษณาที่คนขับ

 คนขับถือเบียร์สิงห์อยู่ (อะนะ)  งั้นไปถามคนที่อยู่ด้านหลังคนขับก็ได้..  แล้วผมก็เจอ… 

 "พี่ดัดฟันนั่งตักเพื่อนผู้หญิงอยู่" 

 ถึงมันจะเป็นฟิลม์ปรอทบางๆ แต่ผมก็จำได้ว่านี่แหละ พี่ดัดฟันของผม
 เค้าก็มองมา เหมือนจะงงว่าอะไร ใครมาขายเบียร์ ป้ายเขียนว่าไง ??
 ให้ผมทำไงละ คนเต็มรถเลย…แฟนเค้าอยู่ในรถรึเปล่าก็ไม่รู้  หรือว่าพี่ดัดฟันเป็นดี้ ?
 ผมมองจนรถเคลื่อนไปช้าๆ ทำไงดีๆ จะได้เจอกันอีกมั้ยเนี่ย
 ด้วยความป๊อด ผมก็เดินกลับมาที่เพื่อนๆ แล้วก็ครุ่นคิดอยู่ จนรถสีแดงคันนั้นหายไปแล้ว

คิดถึงทุกวันเลย ตอนไหนที่เหงาๆ ว่างๆ เซ็งอาจารย์สอนไม่รู้เรื่อง
มองไปนอกหน้าต่าง…เห็นพี่ดัดฟัน
ก่อนนอน ก็คิดถึงพี่ดัดฟัน

ผมเลยคิดไว้ว่า วันที่จะต้องเจอพี่ดัดฟันแน่ๆ มีอยู่วันเดียวเท่านั้น
"วันรับปริญญา"  ต้องเอาดอกไม้ไปให้  ขอถ่ายรูป  แล้วก็เอาจดหมายให้ (ว๊าววว ฝันหวาน)

 แต่พลาด !! วันที่ มช.รับปริญญา เป็นวันที่ผมเข้าค่าย รด. พอดี
 พี่สาวผมก็รับวันนี้  พี่แต่งชุดครุยมาที่ศูนย์ฝึก รด. เพื่อที่จะมาถ่ายรูป
 แต่พลาดอีก…ผมขึ้นไปนอนบนดอย นอนในบังเกอร์บนดอยตั้งแต่เย็นแล้ว ลงมาไม่ทันแน่
 (จากคำบอกเล่าของครอบครัว)

เย้…ป๋าซื้อคอมให้แล้ว 
มีโมเด็มด้วย  เล่น Pirch98  ดูเว็บ Sanook ,Mthai แล้วก็…
cmu.ac.th  ผมเข้าไปที่เว็บคณะวิศวะครับ

 ผมได้รายชื่อผู้ที่จบวิศวะที่รับปริญญาในปีการศึกษา 43
 คัดมาแต่เมเจอร์คอม ผู้หญิง และเป็น นางสาว (หวังว่านะ)
 ทุกอย่างอยู่ใน Notepad รอ…….(กล้าๆ กลัวๆ)
 ผมจะส่ง จม.รักไปหาทุกคนเลย  ถ้าพี่ดัดฟันเห็นต้องติดต่อกลับมาแน่ๆ
 (ประมาณ 50 คนได้อะนะ)

ไปตั้งแค็มป์กับเพื่อนๆ กษ. บนดอยเชียงดาว ไอ่ต๋องเล่นกีต้า ผมร้องเพลง

 "เอื้อมไม่ถึง"

  จันทร์ทะเลคงสร้างความงามเกินไป  ฉันจึงได้…หลงใหลจนลืมตัว 
  มัวละเมอก็เพ้อกันไปคนเดียว  เธอไม่เกี่ยว…ไม่เห็นไม่เข้าใจ 

 ผมเล่าเรื่องพี่ดัดฟันให้ทุกคนฟัง…น้ำตาไหล (ต่อหน้าเพื่อนทุกคน)

 เพลงนี้ บอกเล่าความรู้สึกของผมที่มีต่อพี่ดัดฟันได้เป็นอย่างดี
 "เรามันต่ำต้อย" ผมคิดอย่างนี้

ประจวมเหมาะกับตอนนั้นผมมีความรักที่ไม่คาดคิด…ผมมีแฟนคนแรกในชีวิต
นี่หรอความรัก ? นี่หรอแฟน ? มีความสุขจังเลย (ก็แฟนผมสวยนี่)

ผมรักแฟน แฟนรักผม  ผมยกเลิกโครงการหลายๆอย่างเพื่อเธอ
ลาดกระบัง ,โควต้าที่คลองหก แล้วผมก็ลบที่อยู่ 50กว่ารายชื่อที่จะส่งไปหาพี่ดัดฟัน
l
l
ผ่านวันผ่านคือ ทั้งสุขและทุกข์  3 ปีผ่านไป ผมก็เลิกกับแฟน (เล่าไปแล้วนี่)
l
l
ผมคิดถึงทุกๆคนที่ เคยแอบมอง เคยคุยด้วย  เคยชอบ  เคย "หลงรัก"
ใช่แล้ว  "พี่ดัดฟัน"  ตามหาอีกรอบดีกว่า !! 

ผมเข้าไปเว็บวิศวะ มช. เข้าไปในเว็บบอร์ดศิษย์เก่า ได้เมลผู้หญิงคนนึงมา ไม่รู้แหละเห็นเป็น hotmail แอดไว้ก่อน
ผ่านไปแค่ 2-3วัน เมลนั้นออนไลน์
เค้าเป็นรุ่นพี่ของรุ่นพี่ดัดฟัน ก็เลยให้เมลพี่อีกคนนึงมา พี่คนที่สองช่วยคำนวณหารุ่นที่แท้จริงของพี่ดัดฟันให้
GEAR 27 + เว็บบอร์ดเมเจอร์คอม

  ผมเข้าไปโพสตามหาพี่ดัดฟัน แล้วก็ทิ้งเมลไว้   

เข้าไปดูทุกๆ 3-4 วัน ไม่มีอะรเลย…
ผ่านไป สองเดือนมีมีผู้หญิงคนนึงเมลมาถามว่า "ตามหาเราทำไม"
ผมตอบไปด้วยความรู้สึกตื่นเต้นมากๆๆ มากๆๆ (อีกรอบ)

รอ…แล้วก็รอ… 3อาทิตย์ได้  ผมเมลไปอีกรอบ  

เค้าตอบมาทันทีเลย (อ่าว)
เมลๆ นั้นแอด msn เข้ามาหาผม

  ผมได้คุยกับผู้หญิงคนนั้น  ผมโชว์รูปผม  ผมเห็นรูปเธอ 
  ใช่แน่ๆ  ใช่แล้วววววววววววว  พี่ดัดฟัน (เอาเหล็กออกแล้ว) 
  แต่ใช่แน่ๆ ครับ อวบขึ้น หน้าเปลี่ยนไปหน่อย ใช่แล้วแหละ  
  ตลอด 9ปีที่ผ่านมา ผมพึ่งรู้ว่าพี่ดัดฟันชื่อ "ดรีม" (สมกับเป็นนางในฝันของผมจริงๆ) 
  แต่ผมไม่ได้บอกเธอว่า "คุณเป็นคนที่ผมตามหามา 9ปี" 

มันไม่ใช่ฝันเหมือนอย่างเคย…
เราได้เจอกันที่ร้าน Blackcanyon บนห้างแอร์พอร์ต
ได้คุยกันชั่วโมงนึงได้ ผมเล่าทุกอย่างที่ผมจำได้ให้เธอฟัง (ก็เหมือนกับที่ผมได้เล่าให้พวกคุณฟังข้างบน)
  เธอมีแฟนแล้ว และเธอก็ไม่ได้มีนิสัยอย่างที่ผมฝันไว้ด้วย 

ผมยังไม่ได้บอกเธอเลยว่าเธอคือคนที่ผมตามหามา 9ปี
ผมอยากจะซื้อดอกกุหลาบสีขาวสักช่อ
ไปคุกเข่าต่อหน้าเธอ  แล้วบอกกับเธอว่า

                                                                                               
  "ดรีม …ดรีมเป็นคนที่เราตามหานะ เราคิดถึงดรีมมาตลอด 9ปีที่ผ่านมา" 
                                                                                               

แต่ผมไม่มีโอกาสได้ทำอย่างฝันครับ
ดรีมบอกว่า กำลังจะออกจากงานที่เชียงใหม่และไปแต่งงานที่กรุงเทพฯ

น้ำเน่ามั้ย ?                           

ตามหามา 9ปี  ในที่สุดก็เจอ  เราได้นั่งคุยกัน
แต่แล้วเค้าก็กำลังจะแต่งงาน  ย้ายไปอยู่ไกลโพ้น

 น้ำเน่ามากๆ แต่มันคือเรื่องจริง

 มหากาพย์เรื่องจริงความยาว 9 ปี บนนี้จบลงแล้ว  

ทุกวันนี้ดรีมยังออนไลน์อยู่ใน msn ของผม แต่ก็ไม่ค่อยได้คุยแล้ว
เพราะผมกลัวว่า ถ้าผมได้เรียนรู้ตัวตนที่แท้จริงของดรีม
"พี่ดัดฟัน" คนสวยที่ผมเคยฝันไว้จะหายไป

 นางในฝันคนนี้ยังอยู่ในความทรงจำเมื่อ 9ปีก่อน

 

 ผมยังได้สบตากับพี่ดัดฟันอยู่เสมอครับ

ปล.รูปนี้ผมไปเจอในร้านเกมส์เมื่อ ปี 42  มันเหมือนแววตาที่พี่ดัดฟันมองมาที่ผมมากๆ
     ผมเลยจิ๊กมา แล้วก็เอาแบ็งค์ 10 สอดเข้าไปในกล่องแทน ^^